Na het kijken van een film kan ik jaloezie voelen. Ik ben dan jaloers op de levens die de karakters leiden in de film. Voor dit project ben ik mij hierin gaan verdiepen en kwam toen tegen de term hyperrealiteit aan. Hyperrealiteit betekent namelijk dat de werkelijkheid en onwerkelijkheid met elkaar verweven raken en daardoor is het verschil niet goed te zien.

In film is er sprake van hyperrealiteit omdat we het hebben over karakters die worden gespeeld door echte mensen en deze acteurs visualiseren situaties die lijken op situaties van ‘de echte mens’. Media, en film in dit geval, geven hiermee een voorbeeld van hoe een leven eruit kán zien.

Het wordt in mijn ogen helemaal problematisch als alle films hetzelfde beeld schetsen, wat veelal gebeurd. Denk aan bepaalde stereotypering bijvoorbeeld. Dit kan de kijker het gevoel geven dat een bepaald scenario is wat het hoort zijn. Als de kijker daar vervolgens niet aan voldoet, kan hij daar een ongelukkig gevoel van krijgen.

Vandaar dat ik gekomen ben op dit ontwerp. Het is een reminder dat films er zijn voor het vermaak en niet als voorbeeld dienen voor het leven. Deze posterserie moet mensen er bewust van maken dat een onrealistisch karakter daadwerkelijk effect kan hebben op het echte leven van een persoon.